Nabeschouwing.

We hebben een heerlijke vakantie gehad! We begrijpen nu waarom mensen naar dit land emigreren. Wees gerust, wij gaan dat niet doen, maar we snappen de mensen die wel de stap hebben genomen. De rust, de ruimte, de prachtige natuur en het weide landschap geeft je een gevoel van vrijheid. Volgens mij moeten de Canadezen die voor het eerst naar Nederland komen gek worden van de drukte hier en het dicht op elkaar wonen. Als ze in Canada zeggen het is druk op de weg, kijken wij daar om ons heen en vragen ons werkelijk af, wat bedoelen ze???  Druk??? Neem eens een ochtendspits in Nederland, dat is druk.

De mensen in Canada ervaren wij als vriendelijk, relaxed, en super behulpzaam. Natuurlijk zaten wij in een vakantiestemming en zal de werkelijkheid iets anders zijn maar dit was ons gevoel.

We hebben 3100 km gereden en 600 km gevaren. Valt mee voor ons doen. Er zit ook wel eens een 4 in de klok tijdens één van onze reizen.

We hebben tijdens onze reis meer dan 1100 bezoekers gehad op ons weblog, dat is leuk om te weten. Terwijl ik dit laatste stuk van het weblog zit schrijven is het hier midden in de nacht. Naast me een boterham met pindakaas en klaarwakker. We zitten heerlijk midden in een jetlag.

Canada was een mooi avontuur, we gaan zeker nog een keer terug, en wie weet wel heel snel…

Lieve lezers, leuk dat jullie met ons meelazen, en wie weet tot het volgend avontuur.

Ik sluit af met een foto van ons beide, zodat de mensen die ons niet kennen nu ook weten wie nou die Peter en Rina zijn.

Dag 22; Vancouver – Nederland - Amsterdam

Vanmorgen moeten we er dan toch echt aan geloven! Na het ontbijt koffers pakken en camper cleanen. Vandaag vliegen we naar Nederland terug. We hebben wel weer veel te zien terwijl we druk bezig zijn met pakken. Alles loopt hier in pyjama met een mok koffie en warrige slaapharen al wandelend over de camping met elkaar de dag door te nemen. Er lijkt wel een pyjamaparty gaande. Ach zo zie je eens wat…

Bij het inleveren van de camper is het altijd spannend of er nog krassen/deuken enz gevonden worden aan de camper. Maar complimenten voor mijn mannetje we hebben de trip schadeloos gereden. We worden vervolgens door Fraiserway naar het vliegveld gebracht en daar gaat alles vlot. Na een vlucht van 9 uur landen we weer veilig en wel in Amsterdam. Gelukkig met koud weer en regen.. Ohja dat hoort ook bij ons landje.

Dag 21; Tofino – Nanaimo – Vancouver

Vandaag moeten we wat meters maken. We reizen van Tofino naar Nanaimo. Daar gaan we met de ferry over naar Vancouver (Tsawassen). De vakantie zit er helaas bijna op. Morgen vliegen we weer naar huis.De terugreis gaat met gemengde gevoelens.

Gelukkig krijgen we dan toch weer een sms’je van het thuisfront tijdens ons ontbijt. Onze zoon heeft nog 1 ‘brandende’ vraag. Wanneer en hoe laat komen we thuis. Dit in verband met het cleanen en het in originele staat brengen van ons huis. Kijk nu hebben we dus een hoofdzaak.

Dus speciaal voor Wouter; We vliegen vrijdag 15 augustus om 15.30 uur (lokale tijd Canada)  terug naar Nederland. Het is 10 uur vliegen en daarnaast is het in Nederland 09.00 uur later. Dus hoe laat en op welke dag zijn we dan thuis? Leuke som, doe je best, een hulplijn inzetten mag.

Halverwege de middag komen we in Nanaimo aan, en we hebben geluk. We kunnen een boot eerder mee dan gepland. Het is zo'n 2 uur varen naar het vaste land.Vanaf de boot besluiten we niet moeilijk te doen over onze laatste overnachting en pakken de eerste de beste RV camping.
Hahaha nou dat leek wel een 'tokkie' camping. Maar goed, heb je wel wat te kijken terwijl je zit te eten. Jammer dat ik er geen foto van heb gemaakt. Na het eten moeten we  eigenlijk onze koffers pakken en de camper schoonmaken, maar zo geen zin in. We besluiten het dan ook lekker niet te doen! We gaan lekker buiten zitten, pakken onze laatste wijn  en genieten van alle in en outs op deze, laten we zeggen, levendige camping....

Dag 20; Tofino

Na de wat regenachtige dag van gisteren worden we wakker met een zonnetje . Dat belooft wat voor onze walvistocht vandaag. Gelukkig blijft de telefoon stil tijdens het ontbijt, er zijn blijkbaar (nog) geen playstation of CD  calamiteiten. In de loop van de ochtend gaan we het naar het centrum van Tofino en drinken daar voordat we aan onze tocht beginnen nog even een kopje koffie aan de pier. Ik kijk de zee over en wat zie ik.. vlak voor ons neus zwemt een  grote orca. Hij is duidelijk op jacht. Een en al opwinding in het restaurant en natuurlijk de camera nog in onze tas. Jammer, gemiste kans, dat was anders een topfoto geweest. Alle hoop op de walvissenfoto’s dan maar. Eenmaal op de boot slaat plots snel het weer om. We krijgen te maken met veel wind en enorme hoge golven van soms wel 3 meter hoog. We zien wel orca's, zeeleeuwen en een paar walvissen, maar probeer met deze weersomstandigheden maar eens een goede foto te maken. Je mag blij zijn dat je camera niet in de zee plonst zo gaat de boot heen en weer.

Je zelf staande houden is al een kunst op zich.  Bij terugkomst op de camping kijken we dan ook lachend de foto’s terug van onze trip. Een mooie grijze lucht, een golf, nog een golf, een hoofd van een medepassagier, maar minimaal foto’s waarom het allemaal om te doen was. We gaan maar aan ons avondmaal beginnen. Peter gaat weer heerlijk koken ( moet hij thuis ook gaan doen, we eten toch lekker). En op het menu staat voor de verandering….wilde zalm!

Morgen reizen we terug naar het vaste land, het einde van onze vakantie is in zicht.

Dag 19: Tofino

We beginnen deze ochtend met een reparatie op afstand (11.000 km ). Onze zoon gebruikt de ‘hulplijn’ weer voor het thuisfront. De stroom is daar uitgevallen. 

Paniek want nu doet de playstation het niet meer (hoofdzaak????). Gelukkig weet Peter hem telefonisch door de meterkast heen te leiden en is het probleem snel opgelost.

Terug naar ons vakantiegevoel..Vandaag gaan we met de watertaxi naar Meares Island. Dit  ligt 15 minuten varen van Tofino. Het eiland is nog een echt oerwoud met gigantische grote, dikke en brede cederbomen. Sommige bomen zijn hier meer dan 1500 jaar oud. Aangekomen op het eiland krijgen we nog wat tips van de schipper over ‘hoe niet te verdwalen’. Er zijn hier namelijk niet zo als in Nederland aangelegde paden, je loopt hier echt door het oerwoud .Let op plastic gekleurde strikjes die af en toe in een boom hangen, zie je die, dan weet je dat je goed zit. En bij twijfel altijd rechts aanhouden zegt hij. Vervolgens wisselen we telefoonnummers uit en spreken we een terughaal tijd op. Staan we er dan niet, geen zorgen…we gaan jullie dan zoeken. Pff wat een geruststelling. Vervolgens staan we helemaal alleen op het eiland en kan onze wandeltocht beginnen. Jullie begrijpen natuurlijk wel dat ik blij ben bij elke plastic strik die we tegen komen.

Gelukkig we gaan goed! Het is een prachtig eiland met immens grote bomen, het doet ons denken aan het Sequoia Park in Amerika  waar we een aantal jaar geleden zijn geweest. Zelfs de geurende houtlucht ruikt hetzelfde. Zeker een aanrader voor iedereen die hier in de buurt komt.

We besluiten hier nog een dag langer te blijven en morgen een walvistocht te gaan doen. 
We ronden de dag af met heerlijk sushi en sashimi in  Tofino en een kampvuur.

Dag 18: Campbell River – Tofino

Met 31 graden in de ochtend vertrekken we uit Campbell River. Vandaag trekken we verder het eiland over naar Tofino. Dit ligt aan de andere kant van het eiland. Onderweg stoppen we bij Cathedral Grove. Een oerbos wat vroeger het hele eiland bedekte volgens de boeken. Er staan bomen tot wel 800 jaar oud die 75 meter hoog zijn en met een doorsnede van 3 meter.

Het mos hangt als een groene sluier over afgestorven knoesten. Het is hier werkelijk sprookjesachtig. Aan het einde van de middag komen we aan in Tofino. We zitten op een camping waarbij het maar 2 minuten lopen is naar het strand (de perfecte wandeling voor mij, wat afstand betreft). De zon heeft ons inmiddels wel in de steek gelaten. Het is hier zo’n 10 graden koeler.We boffen als we op het strand komen. Het is eb, en dan zie je tussen de rotsen prachtige zeesterren en fraai gekleurde anemonen.

Speciaal voor tante Tonia en ome Henk:

Na Ouwehands Dierenpark en het Dolfinarium zijn we nu terecht gekomen in een zeeaquarium.

  

Dag 17 ; Telegraph Cove – Campbell River

Een pracht orca tour beleefd vandaag. Niet goed wetende wat ons te wachten staat stappen we rond 09.00 uur op de boot. De natuur bepaalt het moment, dus je weet nooit van te voren of je iets gaat zien. Dit geldt dus ook voor onze orcatour. Het weer is heerlijk, dus die winst zit al in de pocket. Telegraph Cove ligt in een baai en schijnt het mekka te zijn voor onder andere orca’s. Van begin mei tot eind oktober leven ze hier in groepen. Het geluk is aan onze kant, al vrij snel zien we de eerste rugvinnen van deze enorme beesten zichtbaar boven het water. Eentje zelfs met jong. Maar het wordt nog mooier. We zien een grote zalm rond onze boot zwemmen waar de orca’s ook wel trek in hebben. Een klein groepje orca’s gaan in de strijd om deze zalm. Al jagend schieten ze om en onder onze boot door. Het leek even op de film Jaws zo dichtbij waren ze. Zelfs de kapitein van het schip ging uit zijn dak omdat ook  hij dit nog nooit eerder heeft gezien.

Geweldig om te volgen (sorry zalm…..). Buiten de vele orca’s hebben we ook nog zwart-witte dolfijnen (dall's porpoise) en bultruggen gezien. De meeste bultruggen waren ver weg maar 1 kwam er totaal onverwachts heel dicht langs onze boot. Ik activeerde snel weer mijn camera uit de slaapstand en toen……ging mijn mobiel.

Het thuisfront belt. Geen tijd om op te nemen, we bellen wel terug. Maar toch nieuwsgierig of er geen problemen zijn geef ik een smsje terug of het dringend is. Eh.. nou nee, schrijft mijn jongste zoon Wouter, maar weet papa (hij weet uit ervaring dat hij dat  zoiezo niet aan mij hoeft te vragen) hoe de CD speler thuis werkt. Toch fijn dat onze kids hoofd en bijzaken tijdens de vakantie goed kunnen scheiden (dit was een hoofdzaak volgens Wouter J). Natuurlijk helpt Peter onze zoon op een geschikter moment even met een (duur!) telefonisch advies. Maarja, het blijft toch je kind he….Na de, voor ons gevoel, geweldige orcatour reizen we verder naar Campbell River. En terwijl ik dit weblog zit te schrijven kijken we uit over het smalste stukje zeearm van de Johnstone Street. Vele boten en zeilschepen gaan langs onze ogen voorbij. Tjonge, tjonge, tjonge, geloof het of niet maar het genieten houdt niet op voor ons.

Dag 16; Telegraph Cove

Slapen in het bos heeft iets mysterieus vind ik. Ik dacht; we zullen wel allerlei enge geluiden gaan horen maar nee, het was muisstil en aarde donker. Wederom zijn we geen vrienden met onze wekker vandaag. Om 06.00 uur gaat hij af. We hebben een grizzly excursie geboekt. En we moeten daarvoor om 07.45 uur paraat staan bij de boot. We varen een hele dag langs de rivieroevers op zoek naar grizzlies. We worden heel gastvtij ontvangen door twee (leuke) heren. Zij zijn vandaag onze gids/begeleiders op de boot. Het is heerlijk kleinschalig, we zijn met 10 personen. We varen van Telegraph Cove naar een kleine zijtak van de Knight Inlet. Dit is een kleine 2 uur varen. Onderweg worden we al vrij snel getrakteerd op arenden, reigers en mooie fjorden.

Vrij snel op locatie kwamen we de eerste grizzlies tegen.

Het waren er maar liefst 8 tegelijk. Wat een beleving weer. Ook in deze rivieren zit veel zalm, maar de grizzlies hadden voor ons gevoel minder handigheid in het vangen ervan dan de beren in Alaska. Het was in ieder geval een fraai gezicht hoe de beren steeds maar weer opnieuw  in het water doken en zalm probeerde te vangen. Kortom deze dag was weer een feestje.

Gelukkig blijf ik wel in het ritme van dingen vergeten (stel je voor dat ik daarvan zou genezen zijn, hadden we weer feestje). De schade viel mee deze keer, het was alleen mijn sjaal die ik op de boot had laten liggen. En ja hoor.. ook deze werd weer keurig bij mij terug gebracht J. 

Morgen gaan we op zoek naar orca’s, ben benieuwd…..

Dag 15; Port Hardy – Telegraph Cove.

De wekker heeft ook vakantie vandaag, heerlijk uitgeslapen! Nou ja half 9 wakker, maar dat noemen wij, 50 plussers, uitslapen. Een lekkere niets aan de hand dag ingepland. We hoeven maar 1 uurtje te rijden naar Telegraph Cove dus alle tijd van de wereld. Onze oudste zoon is 24 jaar geworden, maar op de tijden dat wij internet hebben is hij (als het goed is) lekker in dromenland. Dus maar even via een sms onze felicitaties overgebracht. En natuurlijk via ons weblog……Lieve Lennart van harte gefeliciteerd! Tegen de tijd dat jij aan een ontbijt denkt nemen wij een borrel op jouw verjaardag J.

Vanmorgen brengen we in Port Hardy eerst een bezoek aan een zalmrokerij. Na van alles en nog wat geproefd te hebben blijft het moeilijk een keuze te maken. Maar het lukt ons uiteindelijk toch om een heerlijke gerookte zalm mee te nemen voor bij de borrel. En ja, voor onze vriend Teun, onze tipgever en persoonlijke reisadviseur nemen we ook wat mee naar Nederland (@ Teun: plannen jullie alvast een zalmavondje in?).

Daarna nog wat boodschappen (en limonade) gekocht en vervolgens naar Telegraph Cove gereden. We hebben daar echt een geweldige plek midden in het bos met rondom ons heen bomen van wel 200 jaar oud. Bijna niet te omschrijven zo mooi. En het ruikt er heerlijk. Vandaag een dag die we vroeg afronden met een stoel in het bos een plateautje gerookte zalm en een glas koude witte wijn. Heerlijk, het lijkt wel vakantie. Even dan, want morgen moeten we weer vroeg op. Dan staat er een grizzly tour op de planning.

Dag 14; Inside Passage - Port Hardy (Vancouver Island)

Vroeg op. Heeeeeeeeeel vroeg op (05.00 uur!!). We gaan vandaag met de Inside Passage naar Vancouver Island. Dit is een tocht met de ferry door het fjordenlandschap naar Vancouver Island. Het is ongeveer 20 uur varen, we komen daardoor ook pas rond middennacht aan. Deze tocht hebben we vanuit Nederland al geboekt want dit lijkt een geliefde vaartocht te zijn. Het schijnt het hoogtepunt van iedere West Canada reis te zijn. Ze bedoelen dan waarschijnlijk het vroege opstaan en het prijskaartje.

Het was een mooie, maar vooral lange tocht. We hadden nevelig weer waardoor het uitzicht niet optimaal was. Maar de catering maakte veel goed op de boot. Ik kan er dan ook niet zoveel over schrijven vandaag. Het was veel lezen, kijken en natuurlijk genieten. Maar vooral een lange vaart. Bijzonder om een keer mee te maken maar ik weet niet of ik het nog een keer zou doen. Aan de andere kant heb je niet zoveel keus want vanuit Alaska naar Vancouver Island is gewoon ver.

Je kan er voor kiezen dit grotendeels over land te doen maar dan is het ook dik 1000 km volgens mij. Nu is het ongeveer 500 km en hoef je zelf niet te sturen, dat is wel relaxed. Rond 23.30 kwamen we van de boot en was het even nog zoeken naar een camping voor de nacht. Een verstandige campingbaas doet er slim aan om op de dagen dat de ferry aankomt in Port Hardy, zijn kantoor open te houden tot midden in de nacht voor late gasten zoals wij. Bij het inchecken vertelt de eigenaar dat we voorzichtig moeten zijn. Er scharrelt  momenteel een zwarte beer op de camping rond. Ohjeee.. nou dan drinken we ons afzakkertje maar binnen in de camper. Wel zo veilig lijkt mij.

Dag 13; Terrace – Prince Rupert

Vandaag de laatste kilometers naar Prince Rupert. Vanuit daar vertrekken we morgen met de Inside Passage naar Vancouver Island. Maar daar over later meer. Vandaag eerst heerlijk uitgeslapen, we hebben tenslotte vakantie. Peter maakt vervolgens weer een heerlijk ontbijt en voordat we het weten is het einde van de ochtend al in zicht. Nog even naar een Mall  (jaja zelfs een rokje voor thuis gekocht) en dan op pad. De route is weer prachtig om te rijden en het weer is zichtbaar opgeknapt. In Prince Rupert hebben we een camping 5 kilometer van de Ferry af geboekt. Wel zo prettig want de wekker gaat vroeg af morgen. We blijken voor het eerst deze vakantie een supersnelle internetverbinding te hebben Dus alle kranten worden direct gedownload (en de allerhande J , waarom weet ik ook niet ) en we proberen contact te maken met het thuisfront. Het is in Nederland rond half twee ’s nachts maar onze kids kennende zijn ze vast nog wakker. En ja hoor we krijgen contact. Wat kan er toch veel tegenwoordig met internet… ik blijf me verbazen. Na alle ins en outs te horen en te weten dat het goed gaat met de boys kunnen we met een gerust hart aan de wijn. Peter speelt de kok vanavond en maakt heerlijk op een open vuur het eten klaar. Getver.. alweer zalm. Nou wij kunnen er geen genoeg van krijgen hier. En terwijl Peter kookt schrijf ik ondertussen mijn weblog.

Even een kleine intermezzo..

Persoonlijk heb ik niet zo veel met ‘selfies’ maar dat zal wel met mijn leeftijd te maken hebben ahummm….

Toch wil ik wat met jullie delen. Met verbijstering  kijk ik namelijk tijdens onze vakantie  naar, voor mijn gevoel, (jaja,  toch nog wat opgestoken van mijn hbo opleiding, gevoel is altijd goed) een zeer belachelijk tafereeltje. Er wordt een beer gespot.

 Iedereen is druk bezig om de foto van zijn leven te maken van die ene zwarte beer. Wat schets mijn verbazing… deze  Aziatische dame (zie foto) nam van de gelegenheid gebruik om zeker 30 selfies van zich zelf te nemen met (gelukkig?) wel de beer op de achtergrond. Hoe verzin je het!

Dag 12: Dinsdag 5 augustus Stewart – Terrace

Whaaaa…. we staan op met regen vandaag. Dan ziet de wereld er toch heel anders uit buiten. Gelukkig hebben vandaag een reisdag voor de boeg dus laat maar komen die regen, als het morgen maar weer droog is. We laten Alaska achter ons en maken een begin van onze trip naar Prince Rupert. Dit is in 1 dag te bereizen, maar wij kiezen er voor om hier twee dagen voor uit te trekken. We hebben de keuze om over de Highway te gaan of door Lava Bed Provincial Park waar we de gevolgen kunnen bekijken van een grote vulkaanuitbarsting die in 1750 twee indianendorpen en hun bewoners bedolf. Tot aan de gravel afslag twijfelen we. Er staat immers in de boeken dat deze 60 km lange gravelweg alleen te berijden is met een 4x4. Ach zegt mijn manlief, we gaan het gewoon doen, na de ervaring met Botswana kunnen de wegen hier niet beroerder zijn volgens hem. Ik twijfel nog even en moet niet denken aan een lekke band met de camper op deze weg, want dan hebben we echt een vet probleem. Bij een camper is het niet te doen zelf een lekke band te vervangen. Maar ach laten we het avontuur maar aangaan, en we besluiten de gravelweg te nemen door het Lavagebied. Na 10 minuten rijden kijken we elkaar beide lachend aan. Is dit nu alles? Ja oke het is hobbelig, smal en er ligt gravel maar het rijdt prima voor ons gevoel. Door de regen ziet het landschap er een beetje spookachtig uit en foto’s komen niet goed tot zijn recht.

We eindigen de dag in Terrace waar we op een camping midden in het bos onze camper neerzetten voor de nacht. Een prachtplek met eindelijk wat vogels…Deze zijn namelijk tot op heden schaars om te zien op de vele kraaien en een enkele visarend na. 

Dag 11; maandag 4 augustus Stewart - Hyder (Alaska)

Vroeg (heel vroeg!) uit de veren vandaag. Hoe vroeg is vroeg hoor ik jullie denken. Nou.. om 05.30 ging vanmorgen de wekker. Want volgens de rangers hier  ligt het beste tijdstip van beren spotten tussen 06.00 en 10.00 uur ’s morgens. Dus ongewassen en ongeschoren, want anders moesten we nog vroeger op, gaan we rond 05.45 uur op pad. Gepakt en gezakt met een deken en leesboek zijn we rond 6 uur in de ochtend bij de fish-creek. We zijn niet de enige die zo maf zijn om hier zo vroeg te arriveren want het is zelfs even zoeken naar een parkeerplaats voor onze camper. Er is zoveel beer activiteit op deze weg dat we zelfs over een beveiligd pad naar de uitkijkpost moeten lopen. En dan is het wachten, kijken, wachten, kijken, en nog eens wachten in de hoop dat de beren ook hun wekker hebben gezet. Omdat geduld niet mijn één van mijn beste eigenschappen is heb ik als ‘escape’ mijn e-reader meegenomen.

Vijftig tinten grijs uitlezen op een uitkijkpost voor beren is eigenlijk best wel grappig. En wachten moeten we….

Maar dan is het moment toch daar en wordt ons wachten beloond. Een 18 jaar oude Grizzly komt hongerig de rivier op en geeft zeker een show van 45 minuten weg. Zo bijzonder om te zien en zo dichtbij. Op een gegeven moment stond  de grizzly nog maar 5 meter van mij vandaan (is echt waar,  geen berenlatijn) , maar wees gerust lieve lezers, we stonden redelijk veilig op een beschermde brug.

We konden er geen genoeg van krijgen en zijn tot zeker 15.30 uur gebleven. Heerlijk zo’n dag waar niets moet en alles mag. En jullie mogen raden wat we vanavond eten.

 Juist ja…ZALM!

Achtergrond over  zalmmigratie:

Zalmen zijn na 4 jaar geslachtsrijp en gaan dan terug naar hun paaigebied. Vermoedelijk geleid door hun bijzondere reukzin. Veel zalmen ondergaan onderweg een ingrijpende verandering: de zalm  wordt bijvoorbeeld van zilverblauw donkerrood. Veel zalmen sterven tijdens de tocht. Eenmaal op de plaats van bestemming graven vrouwtjes een holte in de rivierbedding en leggen er hun eitjes, die daarna door het mannetje bevrucht worden. Als ze hun plicht gedaan hebben, kwijnen beide vissen weg en sterven binnen een paar dagen.
*dit zagen wij ook gebeuren in het heldere ondiepe water*

Dag 10; zondag 3 augustus New Hazelton – Stewart

De laatste reisdag naar onze bestemming Stewart. Eerst lekker uitgeslapen en een uitgebreid ontbijt genomen. Fabrieksbrood met zoet beleg, Herman is vandaag minder trots op ons denk ik ... maar de bakker van thuis die altijd met vers brood  bij ons aan de deur komt is helaas niet inclusief deze reis. Na het ontbijt  nog even wat foto’s genomen van Ksan. Dit is een replica van een indianendorp wat bij mijn geen indruk achter laat. Sorry.. reisboeken. Ik bespaar jullie ook de foto’s. Vervolgens beginnen we aan de trip van vandaag naar Stewart. Dit plaatsje ligt 5 km van Hyder (Alaska) en  is ons verblijf voor de komende 2 dagen. Een prachtige route van ongeveer 265 km langs ijsblauwe gletsjermassa’s. Volgens de boeken is Stewart en Hyder saai en hooguit geschikt voor een overnachting. Het Canadaforum wat ik ter voorbereiding regelmatig bezocht beaamde dit eigenlijk. Wat gaan jullie in godsnaam daar 2 dagen doen schreef iemand naar mij. Er is daar niets te zien, niets  te koop, geen winkels, helemaal niets, niets, niets. Je kan er geen geld uitgeven ook al zou je dat willen. Dat laatste was voor mijn man Peter even een overweging om er de rest van onze vakantie te blijven. Heerlijk een vrouw die geen geld kan uitgeven…  Wij hebben deze trip gepland om in Hyder Fish Creek de beren te bewonderen als de zalmmigratie is gestart.  Dus voor ons spannend of dat ook zo is op het moment dat we aankomen. Rond 16.00 uur arriveren we in Stewart. Na het inchecken op de camping besluiten we maar direct door te rijden naar Hyder. Wie weet hebben we geluk daar bij de rivier.

We rijden zonder poespas de douane door met onze camper en begeven ons op dat moment in Alaska. Na een parkeerplaats gevonden te hebben gaan we een beschermde brug op om vanaf daar beren te spotten die zich te goed doen aan de zalmen. Het is best druk en mijn camera is geloof ik een lachertje bij al die profie’s die er staan. Wat een toeters van lenzen hebben die op een statief geïnstalleerd zeg.. Kan ik volgens mij wel 10 jaar van op vakantie. We zien in de rivier al volop zalm zichtbaar onrustig zwemmen En dan…jaaaaaaaaaa de eerste zwarte beer met jong komt aangewandeld om zalm te vangen. Wat een geluk en ontzettend mooi om waar te nemen. De natuur kan wreed zijn maar dit is toch wel zo mooi om te zien. Onze dag kan niet meer stuk!

Dag 9: zaterdag 2 augustus Vanderhoof – New Hazelton

Wederom een reisdag vandaag, maar dit is geen straf voor ons. We zijn gek op bochten die zich verkopen als een ansichtkaart. En die komen we vandaag volop tegen. Dag 2 van de route naar Stewart staat op het programma. Na de camper weer voorzien te hebben van benzine (dat ding loopt 1 op 5 geloof ik) gaan we op pad. Het is een lange rit waarbij we bijna parallel met de spoorweg rijden naar Smithers. Het is een dunbevolkt gebied langs meren, velden, weide en bossen. Vanuit Smithers vervolgen we onze weg naar het noorden. We stoppen bij Moricetown Canoyn.

De zalmtrek is hier begonnen! De waterval van de Bulkey River heeft hier aan het einde een korte, brede kloof en is een moeilijke hindernis voor de zalmen die op weg zijn naar hun paaiplaats. Van begin juli tot eind augustus krioelt het hier van de zalmen. Midden in de razende waterval staan de Babine-indianen op de rotsen hun wintervoorraad te vangen. Hierbij gebruiken ze een groot schepnet en vangen zo de zalmen uit de lucht. Ik heb begrepen dat alleen de indianen dit hier mogen doen. Geweldig om te zien, hoe rap en handig die indianen de zalmen uit het water halen. We overnachten in Hazelton, dit is een nederzetting van de indianen. Prachtige camping aan de rivier. We lopen naar het water en ook hier staan indianen zalm te vangen.

De een staat ze te vangen, de ander staat ze gelijk te verwerken. We vragen of we wat kunnen kopen voor ons avondmaal. Kopen kan niet maar als we graag wat willen hebben dan kunnen we dat gewoon gratis krijgen. Vervolgens pakt ze uit een grote bak vier flinke stukken (al gefileerde) zalm. Trots gaan we met onze mooie stukken zalm naar de camper en begint Peter een vuurtje te maken voor ons maal. Nou Herman de Blijker kan trots op ons zijn hoor! Wilde zalm, verser dan vers, (waarschijnlijk een uur geleden nog niets wetend aan het rondzwemmen) op een open vuurtje gegaard door mijn echtgenoot. De smaak was top.

De avond sluiten we af met een romantisch kampvuur en glas wijn. We beginnen verliefd te raken op dit land.

Dag 8: Vrijdag 1 augustus Jasper – Vanderhoof

Onze eerste lange reisdag voor de boeg in deze vakantie. Op ons wensenlijstje staat Alaska. Dit is ruim 1100 kilometer van Jasper. We hakken deze rit in stukjes en gaan hier 3 dagen over rijden.

Een lange tocht waarbij je volgens de boeken een heel eind eenzaam door de bossen zal rijden. Nou ja eenzaam zijn we niet hoor, we hebben muziek en ik praat altijd voor 10 zegt Peter.  Onderweg stoppen we bij de Mount Robson. Dit is de hoogste en indrukwekkendste berg van de Rockies.

Gelukkig staat er ook in de boeken dat een wandeling naar de top te lang is (ik hou van dit soort boeken). Maar onder het genot van een kop koffie is het een plaatje om naar te kijken. En we blijken daar ook nog even internet te hebben. Na alle in en outs en kranten opgeladen te hebben  via internet gaan we verder. We hebben tijdens de rit het gevoel in the middle of nowhere  te zijn. Geen dorpjes, geen tankstations en alleen af en toe een (eenzame?) motorrijder… Maar de bossen zijn geweldig om te zien. Aan kerstbomen geen tekort hier volgens mij. In Prince George maken we even een pit-stop bij een  limonade winkel. Al onze flessen zijn bijna leeg.  Vervolgens gaan we op zoek naar een camping. We belanden in het plaatsje Vanderhoof op Dave's camping waar ze (voor het eerst) zelfs internet hebben. De eerste 500 km zitten erop , morgen gaan we het 2^e stuk van de rit rijden.

Maar voor nu: eerst een glas limonade.  ‘T is alleen ff zoeken naar een glas want vandaag heb ook ik een stuk gereden in de camper. Schade 3 kapotte limonade glazen en 2 kapotte wijnglazen. Ach dan maar in een mok, denkt de rest hier dat we aan de koffie zitten. 

Dag 7: donderdag 31 juli Jasper

Ook vandaag blijven we lekker in Jasper. De lucht is helder blauw en het voelt al zeer aangenaam in de ochtend, dat belooft een mooie dag te worden. Het doucheritueel pakken we naar mijn idee wat slimmer aan vandaag. We gaan rijden gewoon met de camper naar het badhuis. Scheelt toch een kwartier lopen.

Na ontbijt maken we ons plan voor vandaag. We gaan naar de Maligne Canyon en naar het Maligne Lake. De kalkstenen wanden van de Maligne Canyon zijn op sommige plaatsen meer dan 50 meter diep. Er loopt een speciaal pad langs de Canyon wat we aflopen. Ik verbaas me over het schoeisel van vele  mensen rondom me heen. Slippertjes, schoenen met hakjes ja zelfs die vreselijke crocks komen voorbij. Ook ik loop graag op pumps maar rondom een canyon met spekgladde stenen is dat echt niet handig volgens mij, maar ja wie ben ik…

Vervolgens zijn we door gereden naar het Maligne Lake. Dit is het op een na grootste meer ter wereld dat uit smeltwater van een gletsjer bestaat. Onderweg komen we nog twee bighorns tegen langs de  kant van de weg.

Aangekomen bij het meer besluiten we met een boottocht mee te gaan wat ons brengt naar Spirit Island. Dit is een klein eilandje in het Maligne Lake wat het meest gefotografeerd wordt in de Rockies. Dit vanwege  de kleur van het turkooizen water tegen de achtergrond van de bergen. Voordat de boot vertrekt lunchen we in het restaurant langs het meer. Opeens een hoop paniek rond ons heen. Er blijkt een zwarte beer het terras op te zijn lopen. Gretig zie ik  mensen hun camera pakken  (wij niet, we zijn te verbaasd op dat moment) en echt op een onverantwoorde manier naar de beer lopen voor de foto van hun leven. Natuurlijk raakt de beer hierdoor in paniek. Gelukkig werd er door het personeel ingegrepen en kon de beer ontsnappen naar de natuur. Maar hilarisch was het wel om te zien. De beer kwam waarschijnlijk naar het terras doordat hij was verdwaald. En oh.. wat kunnen mensen dom zijn dan. Nadat de rust was weder gekeerd zijn we met de boot het meer opgegaan. Wat een schoonheid om te zien. We genieten echt.

Bij terugkomst nog even snel wat boodschappen gedaan. Deze zijn overigens behoorlijk aan de prijs hier.  Teruglopend  naar de camper zien we een leuk geel papiertje achter de ruitenwisser wapperen. Nee he….Ja hoor een bekeuring! 50 dollar, waarom is ons niet geheel duidelijk maar we denken voor fout parkeren. ‘T was wel een mooi plekkie, zo voor de winkel vonden wij hahahahha.

Dag 6: woensdag 30 juli Jasper

Een heerlijke  dag achter de rug met een kleine ‘Rina’ actie…..(speciaal voor mijn collega Annemarie) Maar de details hou ik nog even voor me tot het einde van dit verhaal.

Voor het eerst een beetje uitgeslapen, we worden rond 08.00 wakker. Na het ontbijt zijn we op onderzoek gegaan naar de douches. Ik had na 5 minuten al spijt want het was best een flinke wandeling. Douchen kunnen we namelijk ook gewoon in de camper, alleen de bewegingsruimte is dan beperkt (= heel stil staan en zeker geen zeep laten vallen). Maar goed het is allemaal gelukt. Vandaag gaan we vliegvissen.

Ik hoor jullie denken wie verzint nou zoiets…. Nou mijn lieve echtgenoot dus. En ik als trouwe echtgenoot hobbel wel mee, het is weer eens iets anders. Rond de middag worden opgehaald door onze instructeur. We gaan naar een rivier en krijgen daar alles uitgelegd over het vliegvissen. En daarna zijn we gaan oefenen in het meer. Het zag er blijkbaar zeer professional uit wat ik deed want er kwam een Amerikaan naar me toe met de vraag of hij kon wachten om de foto van zijn leven te maken als ik een vis aan de haak had geslagen. Nou…. reken daar maar niet op hoor, ik heb zelf ook een escape in de vriezer (pizza). Peter had de slag wat sneller te pakken dan ik, maar een vis vangen is toch een stap verder. We hebben veel lol maar het wordt vanavond toch een pizza beng ik bang. De Instructeur brengt ons eind van de middag weer op de camping en moe maar voldaan nemen we wat te drinken. Na een half uur denk ik goh, laat ik de foto’s eens bekijken van het vliegvissen. En daar komt tie dan… de Rina actie. Ja hoor de camera ligt nog in de auto van de instructeur. Oh oh oh.. dat heb ik weer. Gelukkig hadden we een visitekaartje gekregen van hem. Peter is gaan bellen, hij was inmiddels thuis, maar hij wilde wel even in zijn auto gaan kijken. En ja hoor daar lag mijn camera nog. En super aardig, hij kwam hem gewoon even brengen bij ons. Samen met zijn vrouw kwam hij lachend de camping op.  We hebben toen nog wat met zijn vieren gedronken. Eind goed, alweer goed zal ik maar zeggen.

Vervolgens de pizza in de oven gestopt om heerlijk buiten onder de bomen te gaan eten. Tja ….. mijn kookkunsten zijn ook in de vakantie belabberd volgens Peter. Hij mist onze zoon Wouter. Maar goed morgen nieuwe ronde en nieuwe kansen.

Dag 5: dinsdag 29 juli Icefield Parkway – Jasper.

De Canadese muggen laten zich niet gek maken door de antimuggen crème die ik vanuit Botswana nog had. Compleet lek geprikt door die akelige beesten. Volgens mij vliegen ze nu topzwaar door onze camper heen. Vandaag maar even ander spul kopen want mijn benen lijken nu op die van Kim Veenstra toen ze mee deed met expeditie Robinson. 

Vandaag rijden we het laatste stuk over de Icefield Parkway naar Jasper. Hier hebben we de hele dag voor uitgetrokken om zo ook echt de tijd te nemen voor de highlights onderweg. We maken een stop bij de Sunwapta Falls. Deze waterval perst zich  al schuimend 18 meter diep door een smalle kalkstenen kloof, en is te bewonderen vanaf een brug. Vervolgens zijn we naar de Athabasca Falls gereden. Deze waterval schijnt de meest ruige te zijn van de Rocky Mountains. Het is spectaculair om te zien. Het water stort zich me groot geweld in wederom een smalle kloof. We kunnen erg dichtbij komen om dit bewonderen, zelfs de regenboog was op dat moment zichtbaar in de waterval.

Halverwege de middag hebben we nog een trail gelopen langs de Valley of the Five Lakes. Erg warm maar mooi. Het water van deze meren zijn prachtig blauw groen van kleur, het doet ons denken aan Yellow Stone. Helaas door de felle zon kwamen deze kleuren niet helemaal tot zijn recht op de foto’s.

Aan het eind van de dag komen we aan bij camping Whistlers in Jasper. Ons stekkie voor de komende 3 nachten. We hebben een mooie plek midden in het bos, kon slechter….

Betreft het weer; We starten met de kachel aan tijdens het ontbijt en eindigen laat in de avond met de airco. Kortom in de ochtend fris tot koud ( ik denk ongeveer 13 graden) en daarna warmt het hier op tot ongeveer 30 graden. 

Dag 4: 28 juli Banff - Ice Field Parkway.

Na een redelijke goede nacht vandaag vroeg uit de veren. Geen straf want de Canadese klok hebben we nog niet helemaal te pakken. Gedoucht en wel vertrekken we klokslag half 8 van de camping. Lake Louise en Moraine Lake staan op ons wensen lijstje. Deze meren behoren tot de mooiste meren ter wereld. Ze bevinden zich in het Banff NP. Hun wereldberoemdheid danken ze aan hun bizarre blauwgroene kleur. De prachtige kleuren worden veroorzaakt door de aanwezigheid van “glacial flour”, ofwel gletsjerstof, dat wordt gevormd als een gletsjer de onderliggende rotsen vermorzelt.

Volgens onze goede vriend Teun moet je hier vroeg zijn om al onze, met busladingen aangevoerde  ‘Aziatische vrienden’, voor te zijn.  

Aangekomen bij Lake Louise is er niets gelogen van de verhalen, want wat is het hier mooi! De kleuren van het meer komen nog niet optimaal tot hun recht maar dat heeft te maken met het vroege tijdstip wat we hier zijn. Vervolgens rijden we naar Moraine Lake en omdat we hier wat later op de ochtend zijn is bij dit meer de bizarre blauw groene kleur inmiddels goed zichtbaar.  We nemen de tijd en genieten van dit aanzicht.

Na het bewonderen van beide meren gaan we de Ice Field Parkway rijden. Dit is een prachtige route naar Jasper door de Rockies (230 km) waar je (niet gelogen) elke bocht een ansichtkaart mag noemen. Onderweg stoppen we regelmatig voor een korte wandeling (mijn schoenen zijn tenslotte nog niet helemaal ingelopen J).

En we worden vandaag al getrakteerd op beren! Jawel.. we zien aan de kant van de weg eerst een zwarte beer die zich uitgebreid te goed doet aan een bessenstruik. Een halfuur later zien we een bruine beer langs de weg hetzelfde doen, onze dag kan niet meer stuk. Aan het einde van de dag gaan we een camping te zoeken. We besluiten langs de route een camping aan de Jonas Creek te nemen. Een zelf support camping waarbij je het campinggeld achteraf  in een enveloppe moet doen en vervolgens in een brievenbusje moet deponeren. Ik vraag me af of deze methode in Nederland wel helemaal goed zou gaan. Omdat we geen barbecue hebben maakt Peter volgens de padvinders methode een prachtige hunebed-achtige barbecue om daar ons avondmaal op te bereiden. Vervolgens is hij nog minstens een uur zoet met het kloven van hout voor ons kampvuur. Terwijl ik mijn weblog zit te schrijven word ik dan ook heerlijk uitgerookt door mijn lieve echtgenoot. Maar ja.. ik mopper niet het is tenslotte vakantie!

Dag 3: 27 juli Banff National Park.

Voor het eerst in de camper geslapen. Ons bed is een bovenslaper. Nou… daar  moet ik best aan wennen kan ik jullie zeggen. Het voelt aan alsof ik in een doos lig met weinig ruimte boven me, laten we maar hopen dat het went want dit is toch mijn onderkomen voor de komende 3 weken. Al met al toch redelijk geslapen. Wakker worden met de geur van Kanis en Gunnik koffie is geen straf. Tijdens het ontbijt maken we onze plannen voor vandaag.

Banff National Park is een groot natuurgebied (100 bij 60 km) en ligt op anderhalf uur rijden van Calgary. Banff wordt door drie grote bergen omringd  en schijnt het oudste nationale park in Canada te zijn.

We besluiten om eerst naar het stadje zelf te gaan, waarbij we (midden in de Rocky Mountains) in een openlucht kerkdienst van cadetten vallen. Deze dienst is aangekleed met veel ceremonieel gedoe en muziek van doedelzakken. Maakte niet echt indruk bij mij maar wel leuk om te zien. Door de warmte werden er toch zeker 8 cadetten onwel die vervolgens in de schaduw weer opgelapt werden.

Na dit tafereel zijn we naar de Bow Falls gegaan en hebben daar een kleine trail gelopen, (mijn wandelschoenen zijn nieuw dus mogen  nog geen grote afstanden lopen  zei de wandelschoenen dokter, dit ging er in als zoete koek J).

Daarna zijn we naar Lake Minnewanka gegaan . Dit meer ligt in het oosten van het park en is het grootste meer van de Canadese Rockies. Lake Minnewanka is kunstmatig, op de bodem heeft vroeger een dorp gestaan. Het is hier  heerlijk vertoeven, we genieten op en top.